برنامه‌ریزی برای استفاده از بستر کابلی یا بی سیم در یک شبکه پس از انجام بررسی‌های مورد نظر توسط طراح شبکه تعیین خواهد شد. کارشناسان استفاده‌ی تک بعدی را در این زمینه چندان هوشمندانه نمی‌دانند و پیشنهاد می‌کنند تا ترکیبی از مجموعه‌های وایرلس و کابلی در یک شبکه به کار گرفته شود. برای تصمیم‌گیری در مورد بی‌سیم یا کابلی بودن شبکه، بهتر است با ویژگی‌های هر یک از آنها آشنا شویم.
شبکه‌های فیبر نوری:
در این شبکه‌ها، واسط فیزیکی بین دستگاه‌های مختلف شبکه، رشته‌های فیبر نوری است که نسبت به شبکه های کابل مسی پهنای باند بالاتری دارند. محدودیت های طول کابل در شبکه‌های فیبرنوری به مراتب از شبکه‌های کابل مسی کمتر است. به طور معمول این شبکه‌ها دارای پهنای باند ۱ (Gigabit Ethernet) و ۱۰ گیگابیت بر ثانیه هستند و به علت هزینه‌های بالای تجهیزات و فیبر نوری معمولاً تنها در بستر زیر ساخت اصلی شبکه‌ها و یا ارتباطات بین سرورها، روترها و سوییچ های هسته مراکز داده به کار برده می‌شود.
شبکه‌های بی‌سیم:
در شبکه های بهره‌مند از تکنولوژی بی‌سیم، این امکان برای تجهیزات سخت‌افزاری فراهم می‌شود که بدون استفاده از بسترهای فیزیکی (مثل کابل و سیم) با بکدیگر ارتباط برقرار کنند. شبکه‌های بی‌سیم کاربردهای بسیاری دارند؛ برخی از آنها در ساختارهای پیچیده‌ای چون شبکه‌های بی‌سیم سلولی (در تلفن همراه) و برخی دیگر در شبکه‌های محلی بی‌سیم به کار می‌روند. نوع ساده‌ای از آنها نیز در هدفون‌های جدید بی‌سیم به کار رفته‌اند. می‌توان با احتساب فناوری مادون قرمز در این رده، دستگاه‌هایی نظیر ماوس، صفحه کلیدها و … را نیز که از این فناوری استفاده می‌کنند در دسته‌ی تکنولوژی‌های بی‌سیم جای داد. مزیت بکارگیری این شبکه‌ها عدم نیاز به تجهیزات فیزیکی فراوان است، بعلاوه نقل و انتقال تجهیزات متصل به این‌گونه شبکه‌ها و هم‌چنین ایجاد تغییر در ساختار مجازی آن به راحتی امکان‌پذیر است. برخی دیگر از امتیازات این شبکه عبارتند از: عدم محدودیت در جابجایی کاربران شبکه، انعطاف پذیری بالا در توسعه و ارتقاء شبکه، هزینه پایین پیاده‌سازی شبکه، نصب و راه‌اندازی سریع شبکه، عدم نیاز به کابل کشی و تغییرات در ساختمان، ایجاد بستر یکپارچه دسترسی به اینترنت در محیط‌های عمومی مانند هتل‌ها و دانشگاه‌ها (Hotspot)، تأیید هویت کاربران به وسیله پروتکل RADIUS.
از نظر ابعاد ساختاری، شبکه‌های بی‌سیم به سه دسته‌ی WLAN، WWAN و WPAN تقسیم می‌شوند.
Wireless WAN، که از آن با نام اختصاری WWAN نیز یاد می‌شود، شبکه‌ای با پوشش بی‌سیم بالاست. نمونه‌ی آشنای ان برای ما، کاربرد آن در ساختار بی‌سیم شبکه‌های تلفن همراه است. WLAN پوششی محدودتر از WWAN دارد که آن را برای فضایی با ابعاد یک ساختمان، سازمان، سالن یا تعدادی اتاق مناسب می‌کند. WPAN که ارتباطات بلوتوث و مادون قرمز نیز در رده‌ی آن قرار می‌گیرند، مناسب فضاهای خانگی و شخصی است.
شبکه‌های کابلی:
در پیاده‌سازی یک شبکه کابلی، توجه به مواردی همچون ایجاد یک بستر فیزیکی مناسب، نرم افزارهای استاندارد و به روز رسانی آنها، تهیه سرور مناسب، تهیه‌ی نسخه پشتیبان و نظارت و سنجش دائمی شبکه ضروری است.
واسط فیزیکی در این نوع از شبکه‌ها، کابل مسی یا فیبر نوری است که از آن بین نقاط مختلف استفاده می شود. بستر ارتباطی برای شبکه‌های کابلی محدود است و معمولاً از آنها در مکان‌هایی مثل یک ساختمان و یا فواصل بسیار کوتاه استفاده می‌شود. در شبکه‌های کابلی اصتال هر کاربر با سایر کاربران از طریق اتصال یک رشته کابل یا یک زوج فیبر نوری به قلب شبکه که می تواند سوییچ، روتر و… باشد، صورت می‌گیرد.
شبکه‌های کابل مسی:
به طور معمول شبکه های کابل مسی دارای پهنای باندهای ۱۰، ۱۰۰(Fast Ethernet) یا ۱۰۰۰ مگابیت بر ثانیه (Gigabit Ethernet) هستند؛ کابل مسی از چهار زوج سیم تشکیل شده است که بسته به تعداد زوج سیم‌های مورد استفاده و تجهیزات موجود در شبکه، پهنای باند شبکه تفاوت خواهد داشت. شبکه های کابل مسی به علت وجود افت ولتاژ در طول کابل دارای محدودیت طول بوده و به همین علت تنها در شبکه‌های محلی استفاده می شوند.
